Mijn behandelingen lopen gelijk op met de verlenging van de lockdown. Het einde van mijn ziekenhuisbezoeken gaat gepaard met het weer langzaam openen van de wereld. Het is mijn egoïstische kijk op het doorlopen van een pandemie, maar het is voor mij nog de enige gelijkenis met anderen. De wereld ervaart niet mijn bijwerkingen van kanker, maar we ervaren wel samen de bijwerkingen van de pandemie.
Het is vaker voorgekomen dat mensen mij wezen op de gedachte: Wees dankbaar dat je dit traject moet doormaken in de coronatijd en niet erna. Na een paar keer gestruikeld te zijn over deze conclusie, heb ik ‘m omarmd. Want ze hebben gelijk. Mijn leven voelt stilgezet door mijn ziekte, maar dat past in een wereld die ook een pauze heeft genomen. Er is geen fear of missing out, want er is niks om te missen. Geen feestjes of evenementen die ik moet afwijzen omdat ik ziek ben en geen vrienden die op vakantie gaan. En vooral geen onbegrip in het voelen van eenzaamheid. Mijn eenzaamheid als patiënt is niet misplaatst; de helft van alle jongeren ervaart ook eenzaamheid. De oorsprong verschilt, maar de uitkomst is gelijk. Eenzaamheid is tegenwoordig van ons allen.
Op de dagen dat ik mij geen patiënt voel, mag ik mij dus een ‘normale’ jongere voelen die net zoveel last heeft van de covid-tijd als haar leeftijdsgenoten. Dat stukje herkenning is als een zachte pleister op een wond. Het heft het onbegrip over mijn ziekte voor een deel op. Ik ben niet meer op alle aspecten in mijn nieuwe leven alleen, want sommige ervaringen deel ik dus wel met anderen.
Vanaf vandaag heb ik zelfs een voorsprong op de gemiddelde leeftijdsgenoot: Ik heb beiden vaccinaties gekregen en ben nu officieel beschermd tegen het virus. Want het enige verschil wat nog tussen ons lag qua maatregelen, was dat ik tot een risicogroep hoorde. Mijn vrienden zouden Covid-19 als een vervelende griep kunnen verwerken, terwijl het voor mij ernstiger kan uitpakken. Maar door de vaccinaties staan we vanaf vandaag weer 'gelijk’. En dat kan ik tegenwoordig vieren op het terras. Want het klopt wederom: het einde van mijn bestralingen loopt tegelijk met het versoepelen van de maatregelen. Een gevoel van vreugde in een bizarre tijd.
Melissa is 20 jaar en student op de kunstacademie als zij de diagnose hodgkin krijgt. Corona is vanaf dat moment niet het enige meer wat roet in haar eten gooit. Ze schrijft over het gevecht tussen haar levensenergie en de beperkingen als hodgkinpatiënt. Toch is ze ook met deze diagnose een bezige bij, zegt ze zelf. ‘Tot op zekere hoogte, want ook ik word wel eens in de hoek gezet door kanker.'
Reageren? Stuur een mail naar redactie@hematon.nl - wij sturen je reactie door aan Melissa.
